Schola antiqua

Schola antiqua - wychowanie w antycznym Rzymie

Pierwsze osiem dni od narodzin dziecka (primordia) wypełniały uroczystości religijne. Dziecko odwiedzali przyjaciele rodziny, przynosząc mu różnego rodzaju prezenty, tj. ciastka, kwiaty itp. Dziewiątego dnia następowało oficjalne przyjęcie dziecka do rodu poprzez nadanie mu przydomka (praenomen). Dopełnieniem formalności, były uroczystości religijne, kiedy to następowało oczyszczenie i złożenie ofiary bóstwom domowym. Ten dzień zwany był albo dies lustricus albo dies nominium. Cała ceremonia dnia dziewiątego, miała charakter prywatny. Z czynności urzędowych, należało jeszcze dokonać zgłoszenia imienia dziecka w przeciągu 30 dni od narodzin do praefectus aerari, natomiast w prowincjach do tabulari publici.

Schola antiqua, mozaika ok. 145 r. p.n.e.

Dzieci do 7 roku życia wychowywały się pod opieką matki i służby domowej. Matka ponosiła odpowiedzialność za wychowanie moralne (pietas) swych synów i córek. Po skończeniu około 7 roku życia, dziecko rozpoczynało edukację. W odniesieniu do chłopców i dziewcząt zróżnicowany był jedynie czas trwania. Chłopcy kształcili się do 15 roku życia, natomiast dziewczynki do 13 roku. Chłopiec od 7 roku życia przechodził pod całkowitą opiekę ojca. Matka zajmowała się dalej córkami ucząc je gospodarstwa domowego, przędzenia, szycia, czasami muzyki.

Dziewczyna z rylcem, mozaika

Ojciec odpowiedzialny za wykształcenie syna (doctrina) przygotowywał go do życia prywatnego (prowadzenie gospodarstwa rolnego, nadzorowania i kierowania pracą niewolników), do życia publicznego (wzorowe wypełnianie swoich obowiązków wobec rodziny i służby, wobec przyjaciół i państwa) oraz do służby wojskowej (gry, zabawy i ćwiczenia na wolnym powietrzu, posługiwanie się bronią; rzucanie dzidą i posługiwanie się tarczą, walka wręcz, jazda konna, pływanie oraz przyzwyczajanie do niewygód, do głodu i chłodu).